24.1.24

ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ 2024

Την Τετάρτη 24/01/2024 πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση κοπής Βασιλόπιτας του Πολιτιστικού Συλλόγου ΒΑΡΟΣΙ Έδεσσας, στον Ψηλό Βράχο.

Τα μέλη του Συλλόγου, ευχήθηκαν για τη νέα χρονιά, μοιράστηκαν μνήμες και θύμησες της παλιάς γειτονιάς και προγραμμάτισαν τις δράσεις του Συλλόγου για το μέλλον.
Σε μια ζεστή ατμόσφαιρα, έκοψαν τη Βασιλόπιτα και η τυχερή της βραδιάς ήταν η Μαρία Μπαρδάρη, ένα από τα νεότερα μέλη του Συλλόγου, που έτυχε το φλουρί.
Ακολούθησε Εκλογοαπολογιστική Συνέλευση, ενώ το νέο ΔΣ που προέκυψε αποτελείται από τον κ. Αναστάσιο Γάτσο, την κ. Πασχαλίνα Κωνσταντινίδου, τον κ. Γιώργο Πιπλικάτση, την κ. Γεωργία Πολυχρονιάδου και την κ. Ελισάβετ Φράγκου.
Το ΔΣ του Συλλόγου ευχαριστεί θερμά όλα τα μέλη που συμμετείχαν στην εκδήλωση και εύχεται καλή χρονιά σε όλον τον κόσμο.








12.1.24

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

 Το Δ.Σ. του Πολιτιστικού Συλλόγου «Βαρόσι» Έδεσσας καλεί τα μέλη, τις φίλες και τους φίλους του, στην Κοπή  Βασιλόπιτας, την Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2024, ώρα: 7:00 μ.μ. στον "Ψηλό Βράχο".


Με τιμή

το Δ.Σ. του Συλλόγου



10.1.24

ΕΚΛΟΓΟΑΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ


 

ΕΚΛΟΓΟΑΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ


Ο Πολιτιστικός Σύλλογος «ΒΑΡΟΣΙ» Έδεσσας, καλεί τα μέλη του,

στην Εκλογοαπολογιστική Συνέλευση, που θα πραγματοποιηθεί το

Σάββατο 20/01/2024, ώρα 7 το απόγευμα, στον Ψηλό Βράχο. Σε

περίπτωση μη απαρτίας, η Συνέλευση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη

24 Ιανουαρίου, την ίδια ώρα και στον ίδιο χώρο.


Με τιμή

Το Δ.Σ. του Συλλόγου

19.2.23

ΒΑΡΟΣΙ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

 Τοποθέτηση της προέδρου Ελισάβετ Φράγκου στην εσφημερίδα ΕΔΕΣΣΑΙΚΗ (28/1/2023)

Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό¨ , είναι η φράση του Γιώργου Σεφέρη που νομίζω πώς αποτυπώνει τα συναισθήματα των Βαροσιωτών, αλλά και των πολιτών που αναγνωρίζουν στοιχεία του Βαροσιού στην ψυχή τους, αντικρίζοντας το Βαρόσι, που αφήνεται στο έλεος του χρόνου και της αδιαφορίας.

Νοσταλγώ το Βαρόσι, ως ζώντα τόπο αυτής της πόλης, ως κύτταρο πολιτισμικής, πολιτιστικής, ιστορικής, αρχιτεκτονικής κληρονομιάς, ως σύμβολο και ταυτότητα της πόλης! Νοσταλγώ τη γειτονιά των παιδικών μου χρόνων, όχι με μια τάση προγονολατρίας και στείρας αναδρομής στο παρελθόν, αλλά με κριτική ματιά, που μπορεί να εμπνεύσει στην κατεύθυνση της δημιουργικής αξιοποίησης της παράδοσης.

Παράλληλα νοσταλγώ το όραμα για το Βαρόσι αλλά και τους αγώνες που έγιναν για την εξέλιξή του, την αναβάθμισή του και το ζωντάνεμά του. Τους αγώνες της εποχής, όπου πολίτες και Σύλλογος, ήταν δυναμικά μέτοχοι και συνδιαμορφωτές της προοπτικής της συνοικίας, έτσι όπως προστάζει ο δημοκρατικός και συμμετοχικός διάλογος στις προοδευτικές κοινωνίες. Νοσταλγώ την εποχή που η πολιτεία, τοπική και κεντρική εξουσία, άνοιγαν τις πόρτες στους κατοίκους και στις συλλογικότητες. Ακόμη και με τις αναμενόμενες συγκρούσεις, βρίσκαμε διεξόδους και προχωρούσαμε τα θέματα με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, αντιμετωπίζαμε όλοι μαζί τις προκλήσεις , τις επιτυχίες και τις αποτυχίες των προσπαθειών μας. Γιατί μας ένωνε η κοινή αγάπη για τον τόπο και η διαρκής προσπάθεια ανοδικής εξέλιξής του.

Από τότε οι συνθήκες άλλαξαν, η νοοτροπία και η φιλοσοφία των διοικούντων έχει διαφορετική στάση και τακτική, ενώ κι εμείς οι απλοί πολίτες, σιωπήσαμε και ατονήσαμε, κουρασμένοι από την προσπάθεια να φωνάζουμε σε ¨ώτα¨ κουφά, να απευθυνόμαστε σε μάτια κλειστά, σε διαθέσεις μηδενιστικές και άνευρες.  Έτσι το σήμερα, φαντάζει πιο ζοφερό από ότι το είχαμε φανταστεί.

Πικρία ανείπωτη αφήνει  η σημερινή εικόνα εγκατάλειψης, που έρχεται να προστεθεί στην πολύχρονη απαξίωση. Η απουσία έργου τα τελευταία χρόνια, αλλά πρωτίστως η απουσία ενδιαφέροντος και οράματος για τον τόπο, εκτίμησης και αναγνώρισης της αξίας της συνοικίας, είναι τα χαρακτηριστικά που κραυγάζουν στα σοκάκια της γειτονιάς.

Περπατώντας στον ¨καλνταρμά¨, διαπιστώνεις ότι η συντήρησή του είναι ανύπαρκτη, οι λαμαρίνες δεσπόζουν σε κεντρικό σημείο της συνοικίας, το θεατράκι είναι πλέον χώρος σκουπιδιών και βρωμιάς. Σκαλωσιές στημένες χρόνια τώρα, ξεχασμένες από το Δήμο, που με στόμφο ανακοίνωνε την ανακατασκευή δημοτικού κτιρίου, είναι το ζωντανό και έμπρακτο παράδειγμα της συνεισφοράς του στη συνοικία. Ενώ παραδίπλα, τα κενά οικόπεδα συνεχίζουν να γεμίζουν από αυτοκίνητα, εικόνα επίσης αντίθετη με το ύφος της περιοχής.

Περπατώντας στο καλντερίμι προς το Κανναβουργείο, επικίνδυνα καδρόνια εγκαταλελειμμένων σπιτιών καραδοκούν πάνω από τους διαβάτες, ενώ φτάνοντας στην σφραγισμένη είσοδο του Κανναβουργείου συναντάς την τραγελαφική πινακίδα με πληροφορίες για την σπουδαιότητα του εργοστασίου, που κανείς πια δεν γνωρίζει σε ποια κατάσταση βρίσκεται αφού αφέθηκε στην καταστροφή και στη λεηλασία.

Αναρωτιέται κανείς ακούγοντας πολλάκις για το ¨τουριστικό προϊόν¨ και τις θεωρίες περί ¨βιώσιμου τουρισμού¨ , τι ακριβώς εννοούν οι ιθύνοντες. Ο βιώσιμος τουρισμός όμως που επικαλούνται, απέχει παρασάγγας από τη φιλοσοφία τους, που αρκείται στην έκδοση ηλεκτρονικού εισιτηρίου και στη δήθεν τεχνολογική εξέλιξη που αντικαθιστά την ανθρώπινη παρουσία και προσφέρει εμπειρίες εικονικής πραγματικότητας στον επισκέπτη. Ο βιώσιμος τουρισμός, βασίζεται πρωταρχικά στην αλληλεπίδραση των επισκεπτών με τον τόπο και τους κατοίκους του, έχοντας κυρίαρχο χαρακτηριστικό τον σεβασμό ένθεν κακείθεν. Ιδίως όταν αναφερόμαστε σε μια οικιστική ολότητα που καλείται να πει πολλά στον επισκέπτη, να τον εμπνεύσει και να τον συγκινήσει, να τον εντάξει στην κουλτούρα της περιοχής. Απογοήτευση και ένα γιατί, είναι αυτό που παίρνουν οι επισκέπτες φεύγοντας από το Βαρόσι. Είναι το ίδιο γιατί, που με μεγάλη δόση παραίτησης και πικρίας, βρίσκεται και στα χείλη των κατοίκων, που δεν βρίσκουν συμπαράσταση, στήριξη και βοήθεια στην κατεύθυνση αξιοποίησης, λειτουργικότητας και ανάδειξης της γειτονιάς.

Αυτή είναι εν ολίγοις η εικόνα του Βαροσίου, του πολυδιαφημισμένου ιστορικού τόπου, αυτού του τόπου που φέτος εν έτει 2023, θα ξαναθυμηθούν πολιτικοί και πολιτικάντηδες στις προεκλογικές τους ομιλίες και στις προγραμματικές τους δηλώσεις. Ίσως να δακρύσουν κιόλας, μιλώντας για τη συλλογική μνήμη που κουβαλάει στις πλάτες του το Βαρόσι, αλλά την επόμενη κιόλας μέρα, τα αχυρένια λόγια τους θα μείνουν στα άλλοθι της έλλειψης κονδυλίων και της οικονομικής δυσχέρειας. Τόλμη, διάθεση, όραμα, σκληρή δουλειά, αγώνας και συνέργειες είναι το δυσεύρετο μίγμα που θα αλλάξει τον δρόμο της κατρακύλας …  όλα τα άλλα είναι φθηνές δικαιολογίες. 

Βαροσιώτες, πολίτες και Σύλλογος ΒΑΡΟΣΙ, είμαστε πάντα πρόθυμοι και ανοιχτοί στον ουσιαστικό διάλογο, στην όποια πρόταση δώσει την ελπίδα που θα ανάψει την σπίθα, ώστε να ξαναγεννηθεί το όραμα της συνοικίας και θα ξεκινήσει η αναγέννησή της, έστω και μέσα από τις στάχτες. Σε αυτήν την συνθήκη, προσδοκούμε συμπαραστάτες, όλους τους πολίτες που αγωνιούν για την τύχη κάθε γωνιάς αυτής της πόλης.









1.11.21

"Επαυξημένη πραγματικότητα (Augmented reality) είναι τελικά το ζητούμενο στο Βαρόσι;"

 Τοποθέτηση της Ελισάβετ Φράγκου, Προέδρου του Συλλόγου ΒΑΡΟΣΙ, στην εφημερίδα      ΕΔΕΣΣΑΙΚΗ (φύλλο 1/10/2021)

Από την Κυριακή 26/09 στην οικία Τσάμη, «Το σπίτι του Βαροσίου» όπως ονομάστηκε, θα προβάλλεται σε ενδιαφερόμενους, επισκέπτες και τουρίστες, τρισδιάστατη (3D) αναπαράσταση επαυξημένης πραγματικότητας, των παλιότερων χρόνων της συνοικίας του Βαροσίου.

Με τεχνολογικό εξοπλισμό που εξασφάλισε ο Δήμος Έδεσσας στα πλαίσια υλοποίησης ευρωπαϊκού προγράμματος, οι εμπνευστές και δημιουργοί της αναπαράστασης, έχουν σκοπό να ταξιδέψουν τον επισκέπτη στο παρελθόν, ώστε να αισθανθεί, όπως ισχυρίστηκαν οι ίδιοι, έντονα συναισθήματα γνωρίζοντας την παλιά γειτονιά.

Είναι δύσκολο να υποθέσω τα συναισθήματα που θα νιώσει ο επισκέπτης από αυτήν την εμπειρία, μπορώ όμως να εκφράσω όσα ένιωσα εγώ, που γεννήθηκα και μεγάλωσα στο ΒΑΡΟΣΙ... Που έπαιξα στα καλντερίμια του , μάτωσα τα γόνατά μου στις πέτρες του, μύρισα τα γιασεμιά στις γλάστρες του, γεύτηκα το ψωμί από τις πινακωτές του κυρ – Γιάννη και τα γλυκά σύκα του Λόγγου που έφερνε ο Κύρος στα κοφίνια του, έκοψα την αγουρίδα από την κληματαριά του παππού μου, σκιάχτηκα από τα ουρλιαχτά των σφαγείων, άκουσα τις ιστορίες των γιαγιάδων έξω από τις βαριές εξώθυρες με τα ρόπτρα, κράτησα την αμεσότητα και την περιπαικτική γλύκα του τοπικού ιδιώματος, έκλεισα στην ψυχή μου το σφύριγμα του ανέμου, τα αργόσυρτα βήματα στο πλακόστρωτο, το γέλιο αλλά και τα δάκρυα των ανθρώπων του.

Δυστυχώς, παρακολουθώντας τη συγκεκριμένη αναπαράσταση τίποτα από αυτά δεν ένιωσα, δεν είδα, δεν άκουσα. Αντιθέτως, πικράθηκα και την απογοήτευσή μου αυτή δεν θα μπορούσα να την αφήσω ανέκφραστη, αφού αν και από τεχνολογικής πλευράς όλα μπορεί να ήταν άψογα και σύμφωνα με τις προδιαγραφές του προγράμματος, έλειπαν τα σημαντικότερα κομμάτια της γειτονιάς, η ψυχή, η ζωντανή μαρτυρία, η συγκίνηση, η ανάμνηση,… η ίδια η γειτονιά!  

Αποστασιοποιημένη εικονική αποτύπωση δηλαδή του παρελθόντος μια γειτονιάς… Ένα τουριστικό προϊόν, με σύγχρονους όρους και νεόκοπη αισθητική, με σκοπό τη δημιουργία λιγοστών εσόδων.

Είναι συνεισφορά ανάπτυξης εν τέλει η πρωτοβουλία ή ακόμα μια εκμετάλλευση της ταλαιπωρημένης συνοικίας του Βαροσιού από φιλόδοξους αγαπητικούς της;

Η συνοικία είναι μια ζωντανή γειτονιά, που προσπαθεί στο διάβα του χρόνου, να διατηρήσει τα μοναδικά της χαρακτηριστικά, εγκαταλελειμμένη εδώ και χρόνια, από το Δήμο και την πολιτεία. Εκείνο που προσδοκούν οι κάτοικοί της, αλλά και οι πολίτες της πόλης, είναι το ζωντάνεμα και η αναγέννησή της, μέσα από λύσεις και προτάσεις εφικτές.  Όταν τα κτίρια καταρρέουν, κατεδαφίζονται ή καλύπτονται με λαμαρίνες, είναι τουλάχιστον προκλητικό, να μιλάμε για ανάδειξη του Βαροσίου μέσα από 3D αναπαραστάσεις και τα αναμενόμενα συνοδά συναισθήματα!

Είναι εξαιρετικά δυσάρεστος ο αισθητικός «θόρυβος» της πρωτοβουλίας αυτής στην καρδιά της συνοικίας και γεγονός που επιβαρύνει, τις ευαίσθητες ισορροπίες των αισθητικών, ιστορικών, κοινωνικών αξιών της συνοικίας. Όλες οι αναφορές της εν λόγω αναπαράστασης, στην ιστορία, στα συναισθήματα, στην πολιτιστική και αρχιτεκτονική κληρονομιά, μόνο ως μυθοπλασίες για τους τουρίστες μπορούν να σταθούν και αυτό δεν ταιριάζει στο Βαρόσι.

Για  να έχει ένα πρόγραμμα αξία και σημασία, είναι σημαντικό η επιλεξιμότητα και η σκοπιμότητά του, να υπηρετούν ένα ευρύτερο πλαίσιο και πλάνο για την επίτευξη του στόχου, να βασίζονται στο σεβασμό και στην κατανόηση των υπαρχουσών συνθηκών, να συνομιλούν και να δένουν αρμονικά με την υπάρχουσα κατάσταση. Διαφορετικά,  μιλάμε για συγκυριακό επικοινωνιακό πυροτέχνημα, που αφαιρεί αντί να προσθέτει στην εξυπηρέτηση του σκοπού.

Εξάλλου, όπως λένε και οι ειδικοί του χώρου, για να είναι βιώσιμος ο τουρισμός, απαιτείται οι πρωτοβουλίες και τα έργα να χαρακτηρίζονται από την «ηθική των επεμβάσεων», που σημαίνει ότι το περιβάλλον και οι άνθρωποι που υποδέχονται τους επισκέπτες, συντονίζονται, συμπλέουν, υποστηρίζουν και τελικά ¨αγκαλιάζουν¨ την όποια επέμβαση.

Για όλους αυτούς τους λόγους, επέλεξα να μη χειροκροτήσω αλλά να καταθέσω για πολλοστή φορά την αγωνία μου για το μέλλον της γειτονιάς που μεγάλωσα και που στα καλντερίμια της έκανα τα πρώτα βήματα της ζωής μου.